Friday, December 21, 2012

-Poets

MEDIEVAL POETRY

Because most of what we have was written down by clerics, much of extant medieval poetry is religious. The chief exception is the work of the troubadours and the minnesänger, whose primary innovation was the ideal of courtly love. Among the most famous of secular poetry is Carmina Burana, a manuscript collection of 254 poems. Twenty-four poems of Carmina Burana were later set to music by German composer Carl Orff in 1936.

Examples of medieval poetry

Old English religious poetry includes the poem Christ by Cynewulf and the poem The Dream of the Rood, preserved in both manuscript form and on the Ruthwell Cross. We do have some secularpoetry; in fact a great deal of medieval literature was written in verse, including the Old English epic Beowulf. Scholars are fairly sure, based on a few fragments and on references in historic texts, that much lost secular poetry was set to music, and was spread by traveling minstrels, or bards, across Europe. Thus, the few poems written eventually became ballads or lays, and never made it to being recited without song or other music.

Medieval Latin literature

In medieval Latin, while verse in the old quantitative meters continued to be written, a new more popular form called the sequence arose, which was based on accentual metres in which metrical feet were based on stressed syllables rather than vowel length. These metres were associated with Christian hymnody.
However, much secular poetry was also written in Latin. Some poems and songs, like the Gambler's Mass (officio lusorum) from the Carmina Burana, were parodies of Christian hymns, while others were student melodies: folksongs, love songs and drinking ballads. The famous commercium song Gaudeamus igitur is one example. There are also a few narrative poems of the period, such as the unfinished epic Ruodlieb, which tells the story of a knight's adventures.
However, much secular poetry was also written in Latin. Some poems and songs, like the Gambler's Mass (officio lusorum) from the Carmina Burana, were parodies of Christian hymns, while others were student melodies: folksongs, love songs and drinking ballads. The famous commercium song Gaudeamus igitur is one example. There are also a few narrative poems of the period, such as the unfinished epic Ruodlieb, which tells the story of a knight's adventures.

Medieval Latin poets

[edit]Medieval vernacular literature

One of the features of the renaissance which marked the end of the medieval period is the rise in the use of the vernacular or the language of the common people for literature. The compositions in these local languages were often about the legends and history of the areas in which they were written which gave the people some form of national identity. Epic poemssagaschansons de geste and acritic songs (songs of heroic deeds) were often about the great men, real or imagined, and their achievements like ArthurCharlemagne and El Cid.
The earliest recorded European vernacular literature is that written in the Irish language. Given that Ireland had escaped absorption into the Roman empire, this had time to develop into a highly sophisticated literature with well-documented formal rules and highly organised Bardic schools. The result was a large body of prose and verse recording the ancient myths and sagas of the Gaelic-speaking people of the island, as well as poems on religious, political and geographical themes and a body of nature poetry.
The formality which Latin had gained through its long written history was often not present in the vernaculars which began producing poetry, and so new techniques and structures emerged, often derived from oral literature. This is particularly noticeable in the Germanic languages, which, unlike the Romance languages, are not direct descendants from Latin. Alliterative verse, where many of the stressed words in each line start with the same sound, was often used in the local poetry of that time. Other features of vernacular poetry of this time include kenningsinternal rhyme, and slant rhyme. Indeed Latin poetry traditionally used meter rather than rhyme and only began to adopt rhyme after being influenced by these new poems.

[edit]

[edit]

[edit]

[edit]

Sining

  • Ipinatayo ni Justinian ang simbahan ng Hagia Sophia na ang ibig sabhin ay Church of Holy Wisdom o Banal na Karunungan.
  • Ito ay ginawa ng mahigit 10,000 tao at natapos pagkalipas ng pitong taon.
  • Pinagsama sa Hagia Sophia ang lahat ng magaling sa klasikal at Kristiyanong sining 
  • Sa labas, makikita rio ang malalaki at matitibay mga pader at dambuhalang dome. Ang loob nito ay napupuno ng makukulay na mga larawan ni Hesukristo at mga santo.

Panitikan (Beowulf)
 Beowulf.firstpage.jpeg
   Bagaman katutubo sa Inglatera ang makatang kumatha ng Beowulf, hindi talaga sa Inglatera naganap ang pangyayaring nasa tulang ito, sapagkat isang Geat si Beowulf, ang bidang bayani, na nangangahulugang nanggaling siya sa timog ng Sweden. Samantala isa namang Danes si Hrothgar, ang haring tinulungan ni Beowulf. Naganap sa Dinamarka ang halos kabuoan ng mga kaganapan sa epikang Beowulf. Pinaniniwalaang unang nasulat ang Beowulf noong mga ika-6 na daantaon. Bagaman hindi kapantay ng kabantugan ng Iliada ni Homer, itinuturing na isang marangal, nakapagpapasigla, at panlalaki o makapantaong tula ang Beowulf sapagkat nagpapakita ng katapangan, katapatan, kagandahang-loob, kadakilaan ng pag-iisip, at pagmamahal sa karangalan at maging sa panganib


File:Grandes chroniques Roland.jpg
The Song of Roland (FrenchLa Chanson de Roland) is an heroic poem based on the Battle of Roncesvalles in 778, during the reign of Charlemagne. It is the oldest surviving major work of French literature. It exists in various manuscript versions which testify to its enormous and enduring popularity in the 12th to 14th centuries. The oldest of these is the Oxford manuscript which contains a text of some 4,004 lines (the number varies slightly in different modern editions) and is usually dated to the middle of the twelfth century (between 1140 and 1170). The epic poem is the first and most outstanding example of the chanson de geste, a literary form that flourished between the eleventh and fifteenth centuries and celebrated the legendary deeds of a hero.


The Divine Comedy (ItalianDivina Commedia) is the title usually employed to designate an epic poem written by Dante Alighieri between 1308 and his death in 1321; the author's own title for the work was simply "Comedìa". The epithet Divina was later applied to it by Giovanni Boccaccio, and the first printed edition to add the word divine to the title was that of the Venetian humanist Lodovico Dolce,[1] published in 1555 by Gabriele Giolito de' Ferrari. It is widely considered the preeminent work of Italian literature,[2] and is seen as one of the greatest works of world literature.[3] The poem's imaginative and allegorical vision of the afterlife is a culmination of the medieval world-view as it had developed in the Western Church. It helped establish the Tuscan dialect, in which it is written, as the standardized Italian language.[4] It is divided into three parts: InfernoPurgatorio, and Paradiso.
On the surface, the poem describes Dante's travels through Hell, Purgatory, and Heaven;[5] but at a deeper level, it represents allegoricallythe soul's journey towards God.[6] At this deeper level, Dante draws on medieval Christian theology and philosophy, especially Thomistic philosophy and the Summa Theologica of Thomas Aquinas.[7] Consequently, the Divine Comedy has been called "the Summa in verse"

Romanesque architecture is an architectural style of Medieval Europe characterized by semi-circular arches. There is no consensus for the beginning date of the Romanesque architecture, with proposals ranging from the 6th to the 10th century. It developed in the 12th century into the Gothic style, characterised by pointed arches. Examples of Romanesque architecture can be found across the continent, making it the first pan-European architectural style since Imperial Roman Architecture. The Romanesque style in England is traditionally referred to as Norman architecture.
Combining features of Roman and Byzantine buildings and other local traditions, Romanesque architecture is known by its massive quality, thick walls, round arches, sturdy piers, groin vaults, large towers and decorative arcading. Each building has clearly defined forms and they are frequently of very regular, symmetrical plan so that the overall appearance is one of simplicity when compared with the Gothic buildings that were to follow. The style can be identified right across Europe, despite regional characteristics and different materials.
Many castles were built during this period, but they are greatly outnumbered by churches. The most significant are the great abbey churches, many of which are still standing, more or less complete and frequently in use.[1] The enormous quantity of churches built in the Romanesque period was succeeded by the still busier period of Gothic architecture, which partly or entirely rebuilt most Romanesque churches in prosperous areas like England and Portugal. The largest groups of Romanesque survivors are in areas that were less prosperous in subsequent periods, including parts of Southern France, Northern Spain and rural Italy. Survivals of unfortified Romanesque secular houses and palaces, and the domestic quarters of monasteries are far rarer, but these used and adapted the features found in church buildings, on a domestic scale.

- Sining

  Naging popular ang iba't ibang uri ng panitikan noong Gitnang Panahon. Ang mga estusdyante sa mga unibersidad ay sumulat ng mga tula. Ginamit ang salitang Latin sa pagsusulat. Ang unang katutubong panitikan ay ang epiko, isang mahabang tula tungkol sa pakikipagsapalaran ng mga magigiting na bayani tulad ng Beowulf na nakasulat sa wikang Anglo-Saxon. Sa Britain, may mga kasaysayan tungkol kay Haring Arthur at sa kanyang mga kabalyero na naging tanyag sa buong Europa. Ang Franxce naman ay may Song of Roland. Si Rolansd ay isang matapang na kabalyero na nasawi sa Espanya habang binabantayan niya ang pag-urong ng mga hukbo ni Charlemagne sa hilaga matapos ang nabigong kampanya laban sa mga muslim. Sa Alemanya, may Nibelungenlied, isang alamat tungkol sa bayaning si Siegfried  na nakakuha ng kayamanang binabantayan ng isang sdragon. 
   
Chaucer
   Sumikat sdin ang maikling kwento na ang istorya ay karaniwang katatawanan at iskansdaloso. Naging popular sdin ang istorya ng mga hayop, katulasd ng Reynard the Fox at mga ballad na gaya ng Robin Hood.
Dante


     Ang pilosopiya noong gitnang panahon ay ang pagtutugma sa mga kaisipan ni Aristotle at ng mga manunulat na mga alagad ng simbahan. Tinawag ang pilosopiyang ito na scholasticism.

   Sa larangan ng sining, halos lahat ng musika ay isinulat para sa Simbahan. Ang mga istorya sa bibliya at mga katuorang relihiyoso ay isinasadula at ginaganap sa simbahan.

  Sa arkitektura, pati ang pagpipinta at pag-ukit ay ginagawa para rin sa simabahan. Naging paksa sa arkitektura ang simbahan. Itinuring na isang proyektong pangkomunidad ang pagpapatayo at pagpapagansda    ng simbahan.

 Ang arkitekturang Romanisque ang ginamit sa pagpapatayo ng simbahan mula 1000 hanggang 1200. Ang ganitong arkitektura ay kahawig ng arkitekturang Romano na ginamitan ng mga arch at  vault. Sa kalagitnaan ng 1100, umunlasd ang estilong Gothic, tulad ng Notre Dame ng Paris at mga katesdral ng Chartres at Reims. Ang Gothic ay mataas at pino ang anyo, at may matataas na sdingsding na may malalaking bintana at matutulis na arko.

- Edukasyon

   Noong Gitnang Panahon, ang edsukasyong pormal ay nasa kamay ng mga klerigo. Tanging layunin nito ay ihanda ang isang tao sa panunungkulan sa simbahan. Ang mga turo ay nakatuon sa turo ng Simbahan. Ngunit pagsapit ng ika-12 na dantaon, ang mga tao ay nagsimulang magpahayag ng maraming mga katanungan.

   Ang edukasyon ay umunlad sa tulong na salik:

  1. Ang pagsibol ng mga lungsod at paglitaw ng gitnang uri ng mga tao
  2. Ag mga reporma sa Simbahan
  3. Ang ugnayan ng mga tao sa iba't ibang kultura
   Kailangan ng simbahan at pamahalaan ang mga mahuhusay na abogado para sa korte, sa paggawa ng dokumento at pangangasiwa ng pamahalaan. Upang matugunan ang ganitong pangangailangn, nagtatag ang mga guro at mga estudyante ng mga pangkat na tinawag na unibersidad.

Irneius
   Ang pag-aaral sa batas ay nagsimula sa Bologna, sa Hilagang Italy kung saan si Irneius ay nagbigay ng panayam tungkol sa Batas Roman na inayos ni Justinian. Ang mag-aaral sa buong kanluran ay nagtipon para makinig sa kanya.

  Ang batas Roman ay kinalugsdan at nakaakit sa mga pinuno., gayunsdin sa mga bagong pangkat ng mga negosyante. Sa ilalim ng batas Roman ay pinayagan ng sukdulang kapangyarihan ng emperador. Ito ay gustong gayahin ng mga pinunong pyudal. Sa panig naman ng mga negosyante, malaki ang pakinabang ang itinakda ng batas Roman sapagkat pinayagan ito ng pautang na may patubo, ang pag-aangkat ng mura, at pagbebenta ng mataas na halaga.
Peter Abelard

  Noong panahong iyon, sumikat ang mga paaralang pinatakbo ng mga katedral. Ang Notre Dame sa Paris ay pangunahin sa mga paaralang ito. Ang kilalang guro ang iskolar na si Peter Abelard, ang daan tungo sa karunungan ay nagsimula sa pagdududa, matapos ay sa pagtatanong, at pagkatapos ay susundan pa ng masa maraming tanong. Ang katuoran ni Abelard ay nakatulong ng malaki sa paggamit ng katwiran.

  Isa pang sikat sa panahonag iyon si Thomas Aquinas. Kabilang siya sa Orden ng Dominicano. noong kabataan niya, siya ay matalinong tagapanayam at manunulat. Itinuro niya na ang katwiran at pananampalataya ay kapwa biyaya ng Dios., kaya't may ilang katotohanan na maaring mauunawaan sa pamamagitan ng pangangatwiran, samantalang may iba'ng katotohanan sa Kristiyanismo lamang mauunawaan sa pamamagitan ng pananampalataya. Ang kanyang mga argumento ay nakasaad sa aklat na Summa Theologica.
Thomas Aquinas

  Lumaganap ang kaalamang siyentipiko sa huling bahagi ng Gitnang Panahon. Ang Algebra na galing sa mga Arab, ang Trigonometry na galing sa mga muslim, at ang Geometry ni Euclid ay nakadagdag sa saklaw at pagiging eksakto ng matematika. Ang mga isinulat ng mga Arab at Greek sa biyolohiya ay naging sikat at ginamit ng mga doktor.

  Ang mga mongheng Ingles na si Roger Bacon ang nagpa-unlad ng kaalamang Siyentipiko. ayon sa kanya, Ang pagkatuto ay dapat na ibatay sa obserbasyon at karanasan. Dahil dito, Siya ay binatikos ng mga taong hindi naniniwala sa ideya niya. Ipinagbawal ang kanyang mga aklat at nabilanggo siya sa loob ng labinlimang taon. Nahulaan ni Roger Bacon ang pagdating ng mga barkong pinatatakbo sa lakas ng makina, kotse at makinang lumilipad.

- Mga Simbahan


Ang Simbahang Katoliko noong Gitnang Panahon

Noong unang daantaon B.C.E. umusbong ang isang bagong pananampalataya sa Palestine. Ito ay ang Kristyanismo.
Ang pananampalatayang ito ay nababatay sa mga aral ni jesus at nagsilbing gabay sa mga tao sa panahong punung-puno ng kaguluhan at tila kawalan ng pag-asa ang lupain.

PASILANG NG KRISTYANISMO
  • Sa panahon ng panunungkulan ni Herod sa
    Palestine, isinilang si Jesus sa Betlehem.


Lumaki siya sa Nazareth at sa gulang na tatlumpu,
pagkataposna binyagan sa Ilog Jordan, nagsimula
na siyang mangaral sa mga tao.

  • Ang mga aral miya ay nagkaroon ng malaking
    epekto sa kanluran.


  • Kanyang tinanggap ang sampung utos bilang gabay ng mga tao sa tamang pamumuhay.



Ang kinikilalang kapangyarihang noong panahong medieval ay ang Simbahang katoliko.
Ang kristyanismo ay mayroong limang dyosesis: ang Jerusalem, Antioch, Alexandria, Constantinople, at Rome. Ang bawat isa ay pinamumunuan ng Obispo.
Si San Pedro ang unang Obispo ng Rome, na siya ring pinaniniwalaang binigyan ng panginoong hesukristo ng “susi ng kalangitan.”
Nang bumagsak ang imperyong Romano, ang kapangyarihan ng mga Ceasar ay napasalin sa Papa ng Rome, na siyang naging takbuhan ng mga tao sa oras ng pangangailangan at kagipitan.

ANG PAMUMUNO NG SIMBAHAN 


  • Ang pinakamataas na pinuno ng simbahan ay ang Papa. Tanging ang papa lamang ang may kapangyarihan espiritwal tungkol sa lahat ng bagay na may kinalaman sa relihiyon at morilidad.




  • Ang mga alagad ng simbahan ay maaaring secular o regular. Ang secular ay yaong naglilingkod na walang kinabibilangang Orden at regular kapag may sinusunod na mga alituntunin at namumuhay sa isang Monasteryo.




  • Ang unang Monasteryo ay naitatagsa Egypt at Syria noong nasa unang taon pa lamang ang kristyanismo.

ANG GITNANG PANAHON

Ang Pag-unlad ng Kalakalan

       Pagkaraan ng 400 CE, halos naglaho ang kalakan sa Kanlurang Europa. Bagama't may palitan ng produkto, hindi ito malawak na laganap.

      Lumiit an populasyon sa mga lungsod at bayan. Sa pagbagsak ng komersiyo, may ilang bayan na tuluyan ng naglaho.

      Maraming bagay ang humadlang sa kalakalan sa panahong ito. Nagkaroon ng kakapusan ng salapi, nasira ang mga daanan at tulay, at kinakakatakutan ang mga paglalakbay dahil sa mga pirata at mga magnanakaw na gumagala.

     Sa peninsula ng Italy, muling nabuhay ang kalakalan dahil sa maganda nitong kinaroroonan. Nakalatag ito sa Hilagang Europa kung saan ang mga tao ay nagkakaroon ng interes sa mga produktong nanggagaling sa silangan. Ang mga produkto mula sa silangan ay dinadala pakanluran ng mga mangangalakal na Intsik at Muslim sa pamamagitan ng tatlong ruta:


  • mula sa daungan sa Black Sea ay nagtungo sila sa Constantinople sakay ang mga barkong pangangalakal
  • mula sa Indian Ocean at Red Sea hanggang marating ang mga daungan sa Ehipto
  • mula sa Persian Gulf ay naglakbay ang mga mangangalakal hanggagng marating ang kalupaan patungo sa mga daungan sa Silangang Mediterranean
   Ang mga Italyano ang mga tagapamagitan ng mga mangangalakal na galing sa Asya at sa mga mangangalakal buhat sa Kanlurang Asya at Hilagang Europa. Ang mga lungsod-Pisa ay nagkaroon ng karapatan sa kalakalan sa Constantinople, Syria, Palestine, at Hilagang Africa. Noong mga panahong iyon, ang karapatang ito ay binili o ipinaglalaban.

    Mula sa daungan ng Italy, ang mga produktong ito ay inihahatid ng tren patungong Hilagang Italy hanggang sa ibayo ng Alps sa Gitna at Hilagang Europa. Ang ruta sa kalakalan ay nagpasigla at nagpalago ng mga lungsod sa Lombardy, Timog France, at Alemanya.

   Ang muling paglakas ng komersiyo ay nagpasigla rin sa Hilagang Europa. Bago ang taong 1000 CE, ang mga mangangalakal na Viking mula sa Kiev ay madalas maglakbay sa mula sa Black Sea patungong Constantinople upang mangolekta ng mga paninda mula sa silangan. Dsinala ang mga ito pahilaga at ibinenta sa mga lungsod sa Hilagang Europa.

  Ang sdating ruta na daanan ng mga Viking ay nagsdurugtung sa Baltic Sea at North Sea sa Britain, babayin ng Atlantic Sea sa Europa at sa Mediterranean Sea. Noong 1100, ginamit ng mga mangangalakal na Aleman ang ruta sa Baltic Sea at baybayin ng Atla, at sa simula ng 1200 ay nakipagkalakalan na rin ang mga Italian sa baybayin ng Atlantic. Ang mga barkong pangangalakal na nanggaling sa Genoa at Venice ay palagiang naglalakbay patungong Britain at Flanders. Ang rehiyon ng Flanders na ngayon ay bahagi ng Belgium at Hilagang France ang tagpuan ng mga ruta patungo sa ibayo ng France, pababa sa Rhine River sa Alemanya, sa English Channel sa Btitain hanggang sa baybayin ng Baltic Sea.

   Ang damit na yari sa lana na pangunahing prosdukto ng Flanders ay naging mabenta sa Europa. Ang Flanders ay naging punong himpilan ng mga kayo (leather) sa Europa noong 1200. Ang mga lungsod ng Ghent at Bruges ang naging sentro ng pamayanan at kultura sa rehiyon.

ANG BANAL NA IMPERYONG ROMANO


Talaksan:Banner of the Holy Roman Emperor (after 1400).svg
BANNER OF THE HOLY ROMAN EMPEROR

Ang Banal na Imperyong Romano o Imperyo Romanong Banal (InglesHoly Roman Empire o HRE; AlemanHeiliges Römisches Reich (HRR)LatinSacrum Romanum Imperium (SRI)) ay isang unyon ng mga teritoryo sa Gitnang Europa noong Gitnang Panahon sa ilalim ng pamumuno ng Banal na Emperador Romano. Nabuo ang Imperyo noong ika-10 siglo buhat sa sangay ng pamilyang Carolingian at dinastiyang Otto. Si Otto I ang unang Banal na Romanong Emperador noong 962 AD. Galing ang pangalan nito, Banal na Imperyong Romano mula sa paniniwala ng pamunuan nito noong Gitnang Panahon patungkol sa pagiging banal, sa desisyong ito ay ang pagpapatuloy ng pamamayagpag ng Imperyong Romano at ang pagpapatupad ng kagustuhan ng Diyos sa pamamaraang Kristiyano.
Unang ginamit ang pariralang Sacrum Imperium noong 1157, sa panahon ni Frederick Barbarossa (1122-1190) habang ang Sacrum Imperium Romanum naman ay lumitaw lamang 1184, at may kaukulang pamantayan na gagamitin lamang hanggang 1254. Nadagdag lamang ang bahaging Nationis Germanicae (Bansang Aleman) noong ika-15 siglo. Sa pagtagal ng panahon, lumawak ang nasasakupan ng Imperyo kung saan napabilang ang maraming bansa sa gitna at katimugang Europa, gaya ng Kaharian ng Alemanya, sa Kaharian ng Italya, at sa Kaharian ng Borgonya; mga teritoryong hawak ng kasalukuyang Alemanya (maliban sa Katimugang Schleswig), Austria(maliban sa Burgenland), LiechtensteinSwisaBelhika, ang NetherlandsLuxembourgRepublikang CzechSlovenia (maliban saPrekmurje), mga mahahalagang bahagi ng Pransiya (ArtoisAlsaceFranche-ComtéSavoie at Lorraine), Italya (LombardyPiedmont,Emilia-RomagnaTuscany, at Timog Tyrol) at Polonia (SilesiaPomerania, at Neumark). Sa buong kasaysayan ng Imperyo ito ay hinati-hati lamang sa maliliit na mga prinsipalidad, mga dukado, mga kondehan, mga Malayang Siyudad ng Imperyo at iba pang maliliit na yunit. Bagamat tinataglay nito ang pangalang Romano, kailanman ay hindi napabilang ang siyudad ng Roma sa Imperyo. Ang lungsod ng Romanoong panahong yaon ay kontrolado ng Santo Papa.
Dahil sa pagpasok ng malakihang pagbabago at pagiging moderno ng Europa noong mga huling bahagi ng ika-16 at ika-17 siglo, halos lumiit ang kakayahan ng Imperyo na maglunsad ng mga opensiba at digmaan upang lalo pang mapalawak ang teritoryo nito. Kaya naman sa mga panahong ito, mas binigyang-pansin ng Imperyo ang pagtatanggol sa pansarili nitong batas at pagpapatupad ng kapayapaan sa nasasakupan. Upang mapanatili ito sa kapangyarihan at bilang paglalaro sa kakayahan ng pansariling interes, binigyan ng Imperyo ng proteksyon ang mangilan-ngilang mga prinsipe at panginoon kasabay ng pagbibigay-diin sa maliliit na pagsuway sa kautusan ng Imperyo. Noong 1648, ang mga teritoryo at kaharian sa paligid ng Imperyo ay unti-unting napabilang sa tinatawag na estado ng Imperyo (imperial states), kung saan napanatili nito ang kapayapaan sa mahabang panahon.
Noong pumasok ang ika-18 siglo, lumakas ang kapangyarihan ng ibang bansa sa labas ng Imperyo, kung saan hindi na nito kaya pang protektahan ang mga estado nito buhat sa palisiya at impluwensiya ng mga ibang kaharian. Ito ang isa sa mga dahilan ng pagbagsak ng Imperyo. Dahil sa mga pananakop ng digmaang Napoleoniko at kaalinsabay na pagtatatag ng Kumpederasyon ng Rino, unti-unti nang bumaba ang kapasidad ng Imperyo na pamunuan ang iba pang mga estado. Noong Agosto 6, 1806, opisyal na bumagsak ang Imperyo nang maghain ng pagbaba sa trono ng huling emperador na si Francis II.